#15.Louis

- To na jaki kolor malujesz ten swój pokój ? – zapytał tata.

- Na zielony. Już kupiłam farbę. – powiedziałam.

- właśnie zadzwoniłam do tego nowego sąsiada. Poczekaj. Jak on miał na imię… aaa Louis. Za półgodziny przyjdzie i pomoże ci malować pokój.

- Ale sama miałam go malować.

- Jak ci pomoże będzie szybciej. – powiedziała stanowczo mama.

- To ja idę do pracy. A wy tu dziewczyny nie kucie się. – wyszedł z domu.

- Ja teraz idę do koleżanki. I wpuść Louisa do domu. To pa [t.i]. – pożegnała się, wzięła torbę i powędrowała do koleżanki.

Założyłam szare dresy i jakiś stary T-shirt. Zaczęłam z mebli znosić różne rupiecie. Chowałam je do kartonów. Zostały tylko meble w pokoju. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Podbiegłam do nich i je otworzyłam. W progu stał wysoki brunet w granatowych spodniach i szarej bluzie z kapturem.

- Cześć – powiedział.

- Hej. Wchodź. – zaprosiłam go do środka.

- Louis – przedstawił się i podał mi rękę.

- [ t.i] – uścisnęłam ją.

- to gdzie jest ten pokój? 

- tutaj – wskazałam na drzwi pokoju – może chcesz kawę?

- Jak nie będzie problemu to z miłą chęcią. – uśmiechnął się.

Poszłam do kuchni. Nastawiłam wodę na kawę. Wyciągnęłam szklanki z górnej półki. Usłyszałam huk dobiegający z mojego pokoju. Szybko pobiegłam do pomieszczenie w którym znajdował się Louis.

- Co się stało?

Louis leżał na ziemi, a koło niego półka.  Uklęknęłam obok chłopaka.

- chyba złapałem rękę. Fuck jak boli. – powiedział przez ściśnięte zęby. spojrzałam przerażona na Louis’a.

- Co ty zrobiłeś? 

- spadłem z tej drabiny jak ściągałam półkę.

- Aha… Louis usiądź. Powoli… Teraz oprzyj się o ścianę. Nie ruszaj się. – Wstałam i zaczęłam szukać komórki. – Gdzie jest ten cholerny telefon! Ooo jest.

Zadzwoniłam na pogotowie. Lekarz zjawił się po 15 minutach. Razem z Louisem pojechałam do szpitala. Usiadłam na krześle w korytarzu. Oparłam ręce na kolanach. W dłoniach umieściłam swoją dłoń.

- Pani [t.i][t.n]? – zapytał mężczyzna w białym fartuchu.

- tak. – spojrzałam na doktora.

- Pan Louis ma złamaną rękę. Już ma ją w gipsie. Może go pani zobaczyć. Jest w pokoju 23.

- Dziękuję. – wstałam i poszłam do pokoju. Louis siedział na łóżku szpitalnym, a pielęgniarka robiła coś przy ręce chłopaka.

- Dzień dobry. – powiedziałam. 

Pielęgniarka spojrzała na mnie. Szeroko się uśmiechnęła i wyszła.

- Jak tam?

- A dobrze.

- Hahahahha. Znamy się parę minut, a już coś się stało.

- No wiesz są jakieś tego plusy. – powiedział trochę tajemniczo.

- Na przykład?

- Na koncerty nie muszę nosić kartek, bo autografy będą mi składać na tym. – spojrzał na złamaną rękę. Zaśmiałam się – a drugi plus…

- To…

- To, to że upadek się zdarzył w twoim pokoju więc ty jesteś za to odpowiedzialna. Więc ty musisz się mną zająć. Jestem bardzo poszkodowany.

- Ty nie masz złamanej nogi tylko rękę. A poza tym drugą masz sprawną.

- No to moje plany szlak wziął.

- To ty sądziłeś że będę twoją służącą? – zapytałam rozbawiona.

- No to był jeden plan, a drugi to był taki że chciałem po malowaniu pokoju zaprosić cię na randkę. Ale przez pewien długi czas nie będę mógł prowadzić auta.

- Chciałeś mnie zaprosić na randkę choć mnie w ogóle nie znasz?

- Znaczy osobiście to nie ale twoja mama dużo opowiadała o tobie.

- Co? Kiedy i co gadała?

- No kiedyś tam spotkaliśmy się w supermarkecie przy kasie. No i wiesz ja jestem nowy i zaczęła się wypytywać. Po drodze do domu zaczęła gadać o tobie. I Tak w prosty sposób wiem dużo o tobie.   

- Co chwila coś mnie zaskakuje. Chyba mnie już nic nie może zdziwić. To ja dzwonie do taty żeby po nas przyjechał.

- Nie musisz. Zaraz zjawi się mój kolega. A nawet dwóch.

Obróciłam się w stronę drzwi. Stało tam dwóch przystojniaków. Jeden z burzą loków na głowie a drugi z masą tatuaży na jednej ręce.

- jednak coś może jeszcze mnie zaskoczyć.

- To jest [t.i], a to są moi kumple. Harry po lewo i Zayn.

- Cześć – powiedział Zayn.

- Louis nic nie gadałeś że będziemy też zabierać śliczną dziewczynę. – powiedział Harry i puścił do mnie oczko.

- To co idziemy? – zapytał Louis.

- No. – odpowiedziałam.

~*~ 

Następnego ranka poszłam do Louisa zobaczyć jak się trzyma. Kupiłam jakieś ciastka i żelki. Zapukałam w drzwi. Otworzył mi je.

- Cześć. To co może poranna kawusia? – podniosłam do góry słodycze.

- Hej. A z miłą chęcią się napiję. Wchodź.

Weszliśmy do kuchni. Położyłam łakocie na stole.

- To ja zrobię kawę. – powiedziałam.

Louis usiadł przy stole i zaczął jeść ciastka.

- Gdzie masz szklanki?- zapytałam.

- Nad zlewem. 

-  A ten twój kolega Harry ma dziewczynę? – spytałam wyjmując szklanki z pułki.

- A co spodobał ci się?

Spojrzałam na Louisa.

- Nie odpowiadaj pytanie na pytanie. To ma czy nie ma?

- Nie ma. – uśmiech chłopaka trochę zbladł.

- A ty masz? 

- Nie. A dlaczego pytasz?

- A tak z ciekawości. – postawiłam na stole kubki z kawą. Louis uśmiechnął się. – Przyjdę do ciebie wieczorem. Obejrzymy sobie jakiś film.

- Co ty tak się troszczysz o mnie.

- Mama kazała.

- A ja myślałem że się o mnie martwisz.

- Znaczy kawa to mój pomysł bo nie miałam co robić. A ten drugi pomysł to mama mi nie dawała spokoju.

- Wieczorem też będzie Zayn i Harry.

- Oooo – powiedziałam zdziwiona.

- Cieszysz się co nie?

- A z czego?

- No Harry przyjedzie.

- I co z tego?

- No nie mów że ci nie wpadł w oko.

- to że jest przystojny to od razu nie muszę na niego lecieć. – powiedziałam oburzona- A tak poza tym to niektórzy są ładniejsi od tego Harrego.

- Chłopak się załamie jak się dowie że tak uważasz.

- Co masz na myśli?

- Nie nic.

- Nie nalegam. Jak nie chcesz to nie mów.

- Nie mogę to tajemnica.

- O co chodzi?

- To tajemnica. Sama powiedziałaś że nie będziesz nalegać.

- Rozmowa z facetami. – upiłam łyk kawy. – To ja się zwijam.

- Eee no. Zostań jeszcze.

- Louis nie mogę bo idę pomóż koleżance w projekcie. Wpadnę wieczorem.

- Do zobaczenia. - U uśmiechnęłam się szeroko i wyszłam.

~*~

- Cześć! – krzyknęłam wchodząc do domu Louisa.

- Ooo. Hej. – powiedział Louis. – chłopaki już są.

Uśmiechnęłam się i poszłam za Louisem do salonu

- Cześć. – powiedziałam do Harrego i Zayna rozłożonych na kanapie grających w fife.

- Siema – powiedział Zayn.

- Louis nie przeszkadzam? 

- No coś ty. Siadaj. Zaraz przyniosę po piwie.

Usiadłam na fotelu i patrzyłam na telewizor. Louis przyniósł cztery butelki alkoholu i postawił na stole. Wzięłam jedną i upiłam łyk gorzkiego napoju. Zaczęliśmy gadać o wszystkim, a tak prawdę o niczym. Chłopacy przynieśli więcej alkoholu. Po wypiciu brałam następne. I tak zataczało się błędne koło. Głowę do alkoholu mam słabą więc szybko mój mózg zaczął inaczej działać choć wszystko zapamiętałam.

Właśnie leżałam na kanapie. Nogi położone były na oparciu, a głowę miałam spuszczoną. Harry zaczął pokazywać Zaynowi jakieś ruchy taneczne, w których jego atutem było że strasznie to robił pociągająco. Gapiłam się na niego jak na boga.

- Ocho. Chyba [t.i] spodobały się twoje ruchy. – powiedział Zayn

- To że Harry jest pociągający to nie znaczy że od razu chce go mieć. Nie jest w moim typie. Wole o wiele Louisa.

- Stary masz powodzenie. – powiedział Zayn

- no wiess- zaczął mi się plątać język – ze Luisiowi to się nie da oprzec.

- A ty chyba już za dużo wypiłaś ja na ciebie. Choć prześpisz się u mnie, bo w takim stanie to

raczej do domu to strach iść.

Louis podszedł do mnie. Ja wstałam. Chłopak złapał mnie za rękę i zaprowadził do pokoju.

- Tu będziesz spała.  

~*~

Obudziło mnie światło dochodzące z zewnątrz. Usiadłam na łóżku i przetarłam oczy. W głowę uderzył mnie strumień bólu.

- Boże. Jak mnie głowa boli. – położyłam rękę na czole.

 Po oswojeniu się z sytuacją rozejrzałam się po pokoju. Moje ciuchy walały się po całym pokoju. Odchyliłam trochę kołdrę. Byłam w samej bieliźnie. Moje źrenice rozszerzyły się, a oczy stały się większe. W moich oczach było można dostrzec przerażenie i lęk. Wstałam z łóżka i zaczęłam zbierać swoje ubrania. Po założeniu ciuchów niepewnym krokiem wyszłam z pokoju i udałam się w stronę kuchni.

- [t.i] już wstałaś? – powiedział chłopak.

- Noo.

Usiadłam przy stole, a Louis postawił mi przed nosem jajecznicę.

- Proszę, smacznego. – zaczął się zajadać posiłkiem. – co tak się na mnie patrzysz?

- Nie tak se.

- Coś się stało?

- No bo wiesz. Jak to ci powiedzieć…. Obudziłam się w samej bieliźnie i no… czy my…

- Hahaha. Nie, nic między nami nie było.

- Uff. To dobrze.

- A co nic nie pamiętasz? – spytał

- No pamiętam jak przyszłam tu taj – w mojej głowie pojawiały się zamglone chwile z tamtego dnia – był Zayn i Harry. Potem opiłam się. Harry zaczął coś tańczyć. A ja powiedziałam, że… - w tym momencie dotarło do mnie że prawie wyznałam miłość Louisowi.

- że podobam ci się. – powiedział to normalnie bez żadnych emocji.

- A gdzie są chłopacy? – zmieniłam temat żeby nie czuć się skrępowana.

- Pojechali taksówką do domu. Naprawdę ci się podobam?

- Tak. – powiedziałam krótko i się speszyłam.

- Dobrze wiedzieć. To może dasz się zaprosić na randkę.

- Podobno nie możesz prowadzić. – powiedziałam z nutą szyderstwa.

- Weźmiemy taksówkę. – uśmiechną się. – to co dasz się porwać?

- Z miłą przyjemnością, ale najpierw zrób mi mocną kawę.

- Już się robi.- wstał i szeroko się uśmiechnął.
/Sakura